Reader

Recientemente he visitado el Museo Nacional de Altamira y ha sido una experiencia desagradable por la constante hostilidad del personal del museo. Excepto una de las trabajadoras (la más joven), mi familia y yo siempre nos encontramos con un trato hosco y autoritario por parte de las funcionarias del centro, riñendo constantemente y poniéndote reglas que se iban sacando discrecionalmente de la chistera.

Hay que tener en cuenta que para obtener una plaza como trabajador en un centro público como este hay que superar un examen, sin embargo, para acceder como visitante no hay que superar ningún examen, por lo que no cabe esperar que el visitante sepa las reglas (reales o inventadas) y usos y costumbres del museo. Si esta situación no les conviene, podrían valorar que, para visitar el museo, además de pagar la entrada hubiera que superar un pequeño examen on-line.

No sé si el trato desdeñoso y desagradable por las funcionarias se debía a que son conscientes de la condición laboral privilegiada y el estatus social que proporciona la condición de funcionario y pretendan dejar clara su condición frente al visitante-ciudadano-chusma que accede al museo. También puede ser que les jorobe trabajar en agosto (pese a que eso les permite coger vacaciones en temporada baja) o que la gran afluencia de público de agosto les suponga un esfuerzo mayor que dificulta el tranquilo disfrute de su canonjía.

Por otra parte, el sistema de reserva de entradas on-line (del que tanto se abusa desde la pandemia) tiene el efecto secundario (evitable pero que no se preocupan de evitar) de que los aspirantes a visitante que no han reservado entrada por ese sistema tienen que acudir al museo a primera hora de la mañana y guardar cola para conseguir las entradas de venta directa. A la hora que se forma la cola, hacia las 9, la entrada al aparcamiento está cerrada y el musculoso vigilante de la empresa privada subcontratada te dice con bizarría que no abren hasta las 9 y media, por lo que en la carretera de acceso al museo los coches de los visitantes aparcan anárquicamente invadiendo la acera. La cola avanza a paso de tortuga porque durante mucho tiempo es atendida por una sola trabajadora, cuando te llega el turno de ser atendido en la taquilla, fácilmente recibes el primer golpe de látigo de la hosca taquillera, para ponerte en tu sitio.

Al abrir el aparcamiento del museo, disminuye el número de coches mal aparcados fuera, número que vuelve a aumentar cuando el aparcamiento se satura y, tras vueltas y vueltas buscando una plaza libre, el conductor visitante se desespera y sale a aparcar a la carretera de acceso. Si te retrasas por las dificultades de aparcamiento, nueva regañina de las señoras funcionarias.

Apartado del edificio principal y de la entrada al recinto, hay uno más pequeño denominado “Espacio 1973” en el que seguramente están acostumbradas a la tranquilidad de un número menor de visitantes, por lo que parece que les molesta especialmente la afluencia de público, te reciben con desconfianza y una andanada de instrucciones verbales que incluyen el que las mujeres se pongan los bolsos-mochila por delante, argumentando que para prevenir que en un giro corporal pueda haber un contacto entre la mochila y alguna de las fotografías expuestas. Luego, durante la visita en sí a la exposición, la vigilancia es estrecha.

La que podría haber sido una visita tan agradable como la del Museo del Jurásico de Asturias, me ha dejado, en cambio, mal sabor de boca.

zamęczona życiem próbuję spać lecz ciało odmawia spragnione tak ciepłego dotyku, muśnięcia warg bliskości kogoś, kto kocha jak ja

więc tonę w myślach, że jesteś tu muskam swe ciało, czuję Twój ruch ten dotyk i ciepło i szept czułych słów aż nagła rozkosz pozbawia mnie tchu

me ciało pulsuje, gorące tak zmęczone życiem już może spać...

Cimoc, Zona 84, Cairo... ¡Que grandes recuerdos!

Mi iniciación en las revistas de comic adulto fue a finales de los 80. Antes de eso, en segundo de BUP, unos estudiantes repetidores que me habían vendido unos cómics de los Cuatro Fantásticos de segunda mano me habían hecho un comentario aludiendo a este tipo de revistas como los comics fetén, los comics potentes para tipos adultos.

Empezar a leer esas revistas de comic representaba pasar de ser un lector de comics más infantil a un comiquero maduro y sofisticado, la cosa no dejaba de tener un matiz snob. Las revistas eran caras para un bolsillo adolescente, por lo que no las compraba todos los meses y alternaba sobre todo entre Zona 84 y Cimoc.

Mi favorita era Zona 84 porque ya era muy aficionado a la ciencia ficción, que era la especialidad de Zona 84. Me gustaba lo imaginativo de las historias que aparecían en Zona 84, con ideas de ciencia ficción a menudo más ambiciosas que en el cine, el cine de ciencia ficción de los 80 a veces era un poco frustrante, lo notabas un poco contenido en los despliegues de imaginación y en la creación de mundos, entiendo que por el handicap del coste de los efectos especiales. Acostumbrado a la ciencia ficción anglosajona, me sorprendía que en el comic autores españoles, franceses, italianos y argentinos se movieran con soltura y virtuosismo en la ciencia ficción. También había comic estadounidense, me acuerdo de la serie “Cadillacs y dinosaurios”, por ejemplo.

En Zona 84 había más autor hispano, en Cimoc me parece recordar que su elenco era más franco-belga y era habitual encontrarte grandes popes del cómic europeo que aparecían rutinariamente, con dibujo espectacular. También es cierto que no todo en estas revistas eran maravillas, también había algunas historietas más de relleno y algún artículo escrito sobre diversos temas artísticos que solían ser bastante prescindibles, pero lo bueno es que accedías a comic de alto nivel de manera rutinaria.

Cada una de estas revistas tenía su tienda por correo en la que podías comprar los comics publicados por sus respectivas editoriales, Toutain y Norma, en formato álbum, historias que solían haber aparecido antes serializadas en las revistas.

En los 90 estas revistas desaparecieron. En su momento se aludió a un incremento del precio del papel, pero la desaparición de las revistas se produjo en la misma época en que los canales de televisión privada (Antena 3, Tele 5 y Canal +) hicieron aparición en España, por lo que puede que se diera un cambio general en el uso del tiempo de ocio ¿Será que cambiamos a Moebius por las Mama Chico?

Muchas veces he echado de menos esas revistas de comic para adultos, la facilidad que daban para acceder a comic de calidad, picoreando un poco de todo, aunque también es cierto que, echando la vista atrás un poco críticamente, mucho de su contenido hoy en día chirriaría por machirulo, la aparición de mujeres despanpanantes semidesnudas sin venir a cuento, los personajes masculinos super-machotes y en general la forma de presentar a las mujeres, hoy en día resulta inadecuado, chocante e incluso monótono. En aquellos días el cómic estaba muy masculinizado, aun más que ahora, y en esas revistas todos los autores meaban de pie. Quizás fue el manga lo que abrió una brecha en la masculinidad del cómic, abriendo el noveno arte a las mujeres. Si hoy en día, si el mercado editorial lo permitiera (ahora que ya casi no hay kioscos), se creara una revista de cómic para adultos, necesariamente tendría que tener una amplia presencia de autoras.

Si os interesa un podcast sobre el tema, podéis escuchar “La Ciencia Ficción en las Revistas de Cómic Adulto”, de Los Retronautas.

żyję z dnia na dzień nie wiem po co chyba tylko dlatego że muszę bez żadnej przyczyny bez żadnego sensu tak po prostu zjawiłam się jestem i tylko czekam aż zniknę

¡Ojo, spoiler!

Ayer ví la película de Supermán que han sacado este año y me ha gustado. En primer lugar presentan un Supermán menos agonías que en anteriores películas, en que Kal-El parecía deprimido de manera bastante gratuita (¿Por vacío existencial?), en esta película Supermán pasa malos momentos pero por razones concretas y objetivas, pero no lo presentan como un personaje melancólico.

El Lex Luthor de esta película, por su lenguaje corporal y por algunas de sus acciones recuerda a Elon Musk. Sus esbirros, a excepción de la Ingeniera y Ultramán, no son esbirros de villano típicos, podrían ser empleados de cualquier gran empresa, leales a su jefe y sus ideales por razones de profesionalidad, amoralmente profesionales, que igual podrían servir a Luthor eficazmente que a Movistar, a Mercadona o al Banco de Santander, me parece un buen punto de la película. En la base millitar de Luthor en la playa incluso están escuchando música y se percibe cierta atmósfera de escaqueo laboral. Otro rasgo contemporaneo de la película es el ataque que sufre Supermán desde redes sociales y el uso de bots por Luthor para manipular las redes, aunque eso si, parece que Luthor no es propietario de ninguna red social.

Al entregarse a las autoridades, Supermán cometió dos errores:

1.– No contratar un abogado para negociar su comparecencia, se hubiera ahorrado algunas sorpresas.

2.– Entregarse a las autoridades estadounidenses, mejor le hubiera ido entregándose en algún país europeo o incluso latiniamericano aunque, quien sabe, quizás ese país lo hubiera entregado a Estados Unidos cuando estos le hubieran amenazado con subir los aranceles o cualquier chorrada así.

Habiendo mencionado a la Ingeniera, una de los dos esbirros metahumanos de Lex Luthor, hay que comentar que es un personaje de los cómics de The Authority, unos personajes propiedad de DC pero que no son (o no eran, por lo que ahora se ve) parte del universo DC. Además hacia el final unos tipos del Pentágono comentan su preocupación porque ahora los grupos superheroicos sean una fuerza política por si misma a tener en cuenta, un tema muy de The Authority ¿Es una pista sobre alguna película DC futura?

El personaje de Engineer en los comics de The Authority era negra, aquí lo han aclarado un poco ¿Un guiño MAGA? Por lo demás, me parece que la película escapa un poco de la estética MAGA habitual en las películas de superheroes. En ese sentido, el que en la trama haya un país, una híbrido de Rusia-Israel-Azerbayán, trate de invadir a otro país mezcla de Ucrania-Palestina-Armenia, permite hacer lecturas políticas múltiples y contradictorias.

En general se puede decir que esta película de Supermán sigue el modelo más humorístico, juguetón y menos solemne de las películas del Capitán Marvel-Shazam, es un Supermán algo shazamizado. En esa línea el gran peso que tiene en la película el personaje de Kripto, cuyo comportamiento es bastante perruno, no es simplemente un superhéroe de cuatro patas, me ha parecido milagroso que no le arrancara la cabeza a una vaca de los Kent jugando. Algún comportamiento molesto de Kripto me recordó a Policán, hasta el punto de que esperaba que Supermán le dijera: “¡Perro malo!”. La aparición final de Supergirl, alejada de sus versiones clásicas pero no tanto de alguna versión más reciente en cómic, me parece que también va en esa línea.

Frente a esa dinámica shazamesca, el personaje de Mister Terrific, más malote aunque inteligente, marca cierto contrapunto.

Un fallo que he encontrado es eso de que Ultraman (poco listo) vapulee a Supermán porque Luthor, que es muy listo y tiene muy estudiada la manera de pelear de Supermán, le va dictando con claves los ataques que tiene que hacer contra Supermán. Parece imposible que a la velocidad que se produciría una pelea así (recordemos que Supermán tiene supervelocidad) Lex Luthor pudiera hablar tan rápido como para dirigir los golpes de su esbirro. Otro fallo (que divertido ponerse pijotero) es que las celdas de la cárcel secreta de Luthor no tengan lavabo ni retrete.

a skoro przestał padać deszcz a ciemne chmury rozwiał wiatr to proszę Słońce ogrzej mnie chcę poczuć ciepło mocno tak

bo tyle lat już w mroku żyłam i tyle lat się ciągle kryłam i tyle lat wciąż uciekałam że tylko cudem to przetrwałam

Sinopsis en castellano:

El autor narra una visita a Concepción, Chile, ciudad cuyo centro le recuerda a Europa por su diseño. Motivado por la aparición de varios lagos en un mapa, decide explorar uno con un amigo. Al alejarse del núcleo urbano más amable, encuentra zonas pensadas más para automóviles que para personas, y finalmente llega al lago, que resulta inaccesible y oculto tras edificaciones privadas. El texto critica cómo estos espacios naturales, con potencial para mejorar la calidad urbana, están relegados a ser patios traseros húmedos y descuidados por intereses inmobiliarios. Una oportunidad urbana desperdiciada.

Sinopsis in Folksprak:

Der autor erzähl von ein visit to Concepción in Chile. Stadtcentrum habe en europeisk stil, wat gefallte ihm. Er såg en kart mit viele seen, und mit ein freund decidete to söke en. De urban området endet schnell, ersetzt med gebauden für auto und industry. Der seen war gesloten, umgeben von privat gebauden — kein place for public. Der text kritisere, dat de seen kunne gøre de stadt besser, men de sind ignorert und brukt for privat behov. En chance verlorn.

Sinopsis v Medžuslovjanskom:

Avtor opisuje vizitu v gorod Concepción v Chile. Centro imaje oblik kot v Evropě, i jemu to ljubi se. Na karti on viděl mnogo jezer i s prijateljem išel iskat jedno. Skoro urbanja zona skonči, i oni prěšli v prostor za avtami i fabrikami. Jezero bylo zatvoreno, okruženo privatnymi zdanijami, i bez pristupa za javnosť. Tekst kritikuje, že te vodni prostory mogliby donesti dobro gorodu, no su zanemarjene i zatvorene za privatny interes. Izgubljena možnost.

___

Hace unos años visité el centro de la ciudad chilena de Concepción. Ya había estado antes en esa ciudad y me había gustado su zona centro que, por su configuración, me recordaba una ciudad europea.

Poco antes de esa visita había visto en un mapa que en la ciudad de Concepción hay un montón de lagos (véase el mapa) y me había sorprendido haber pasado por alto esa maravilla, así que en compañía de un buen amigo, dejamos a nuestras esposas entreteniéndose por el centro y plano en mano nos pusimos a caminar en busca del lago más cercano.

Empezado el paseo vimos que la zona urbana de estructura europea no era tan grande, que pronto se acababa y daba paso a espacios mucho más americanos con mezcla de funciones residenciales e industriales y pensadas mucho más para los coches que para el peatón. Seguimos nuestro camino por esos entornos urbanos menos acogedores y llegamos al lago. Gran decepción, el lago solo era visible desde una pequeña terraza cerrada con balaustrada, el resto del perímetro del lago estaba ocupada por edificaciones, incluida una universidad privada, de manera que el lago funcionaba como patio trasero destartalado de propiedades privadas, no como un espacio de disfrute público, al menos como una vista agradable.

Al parecer esa es la situación con los lagos de Concepción. Rodeados de zonas verdes accesibles podrían generar un entorno urbano fantástico y muy disfrutable, dando a la urbe un aspecto acuático entre escandinavo y veneciano, pero están, escondidos, cercados por partes traseras de viviendas y otros edificios particulares, como si fueran meros solares vacíos descuidados con un nivel de humedad especialmente alto. Una oportunidad desperdiciada. El mercado manda.

znowu straciłam do życia chęci z powodu zwykłej ludzkiej niechęci bo żarty przecież nie mogą ranić więc po co trzymać się jakichś granic

a dla mnie nie jest kwestią wyboru że nie dostrzegam skrytego humoru że widzę tylko co napisane a nie co między wierszami tkane

otoczona ciemnością czekam na wschód Słońca próbuję się jakoś ogrzać ale sama nie potrafię w strachu, po omacku szukam wyciągam przed siebie rękę wokół mnie tylko pustka a Słońce nie nadchodzi jakby czas się zatrzymał i ciemność i chłód

Tunel uwagi

Kiedyś na moich socjalach napisałam, że jestem bardzo monotematyczna. Od razu odezwała się osoba, która prawie wyśmiała mnie za to stwierdzenie, bo na tych socjalach piszę o różnych rzeczach więc gdzie ten monotematyzm. I tak szczerze powiedziawszy ta osoba trochę racji miała. Co nie znaczy, że napisałam o sobie nieprawdę. Wtedy nie wiedziałam jeszcze o czymś, co nosi nazwę monotropizm, stąd ta moja monotematyczność, która nie jest aż tak bardzo nietrafioną nazwą, bo w danym momencie faktycznie skupiam się na niewielu rzeczach. I mniej więcej chodzi właśnie o moją uwagę, która nie jest w stanie ogarnąć wielu rzeczy jednocześnie. Nie chodzi nawet o jakieś zainteresowania. Dotyczy to dosłownie wszystkiego.

Bardzo ładnie widać to w moich socjalach na moich interakcjach z ludźmi. Nie potrafię rozmawiać z wieloma osobami, czy też na kilka tematów jednocześnie w jakimś określonym przedziale czasu np. w ciągu jednego dnia. Gdy trafi się interesujący mnie temat i zaczynam z kimś rozmowę, to automatycznie moja cała uwaga leci w kierunku tej rozmowy. I jeśli to jest rozmowa z jedną osobą to jest całkiem dobrze. Ale w socjalach zawsze do rozmowy dołączają się nowe osoby, czasami takie, których w ogóle nie znam, co samo w sobie jest już dość stresujące. Dla mnie wystarczą 2-3 osoby, żebym zaczęła tracić grunt pod nogami. Przy kilku osobach coraz trudniej skupić mi się na rozmowie. Żeby nadążyć za wszystkimi tracę kontakt z resztą świata, czuję coraz większy niepokój i w końcu zwykłe zmęczenie. A do wszystkiego trzeba dodać jeszcze napisanie komuś odpowiedzi a taki wybór komu mam napisać też jest odpowiednio stresujący. Taka rozmowa wyłącza mnie dosłownie ze wszystkiego nie tylko zabierając moja uwagę z tego co dzieje się w moich socjalach, ale także w domu. Dlatego rzadko zabieram głos w dużych dyskusjach, po prostu dla mnie jest to zbyt wyczerpujące. Coraz mniej też sama publikuję takich rzeczy, które mogłyby wywołać większą dyskusję, a jeśli już to robię, to zazwyczaj staram się jakby przygotować na większe odłączenie się od reszty świata.

Nie jest chyba dziwne, że taki sposób funkcjonowania jest dla mnie trudny i po prostu męczący, ale nie potrafię inaczej. Na pewno cierpią z tego powodu moje relacje z ludźmi w socjalmediach. Mam tam całkiem sporo (jak na mnie) znajomych, na relacjach z niektórymi osobami nawet bardzo mi zależy, ale nie jestem w stanie regularnie ze wszystkimi rozmawiać, co w praktyce prowadzi do zaniedbania wszystkich, bo nie jestem w stanie przewidzieć każdej sytuacji i się do niej przygotować. Nie oznacza to wcale, że nie pamiętam o znajomych. Jestem autystykiem, mam dziwną ale dobrą pamięć, to że nie potrafię się odezwać, nie znaczy, że zapominam, że gdzieś sobie istnieje jakiś ktoś, z kim fajnie mi się rozmawiało (wystarczy nawet raz). Prawdę powiedziawszy, dostrzegam zniknięcia i kilkudniowe stany ciszy znajomych w socjalach, ale nigdy nie wiem co w takiej sytuacji powinnam zrobić.

Ten wąski tunel uwagi sprawia, że staram się ograniczyć liczbę obserwowanych osób. Jakoś nie potrafię sobie odpowiednio zrobić list, czy filtrów, by jakoś posortować to, co do mnie dociera. A nawet jak robię listy, to potem o nich zapominam, albo źle je zrobię i w konsekwencji do nich nie zaglądam. A ostatnio mam dodatkowe utrudnienie, bo dostęp do moich socjali mam prawie wyłącznie z telefonu, co jest jeszcze większym dla mnie koszmarem. Nie znaczy to, że wcale nie dostrzegam istnienia osób, których oficjalnie nie obserwuję, albo że uważam je za mało interesujące jak dla mnie. Nie, jest wręcz przeciwnie, w moich socjalach jest cała masa ciekawych ludzi, ale ja po prostu muszę się w jakiś sposób ograniczyć. Zasypana zbyt wieloma rzeczami, po prostu przestanę tam zaglądać, a tego nie chcę.

I już na koniec. Nie wiem czy to w jakiś sposób pokaże skalę mojego problemu. Ale i tak napiszę. W internecie dostępne są testy żeby sprawdzić swój monotropizm. Jestem bardziej monotropiczna(?) od przeszło 90% osób w spektrum autyzmu i prawie 100% osób nieautystycznych. Jak widać w testach jestem dobra ;)

O słowach, które ranią...

Gdy dwa lata temu sięgałam po pierwsze książki dotyczące spektrum autyzmu, skupiałam się bardziej na poszukiwaniu czegokolwiek, co pomogłoby mi przetrwać kryzys i utrzymać się na studiach. Chłonęłam wiedzę na temat tego, jak autystycy reagują na wszystko, jak postrzegają świat, jak funkcjonują i jak bardzo różni się to od funkcjonowania „normalnych” ludzi. Jednocześnie czułam wręcz przerażenie tym, jak bardzo wszystko do mnie pasuje. Czasami gdzieś natknęłam się na żale osób w spektrum na to, jak reaguje ich otoczenie, gdy osoby te informują o swoim spektrum. W internecie można znaleźć nawet listy, czego nie powinno się mówić autystykom, bo to po prostu boli. Na początku nie bardzo to do mnie docierało, nie potrafiłam zrozumieć jak z pozoru niewinne słowa mogą boleć. Nie potrafiłam, bo się z tym nie spotkałam. Bo na moim wydziale nie było takich reakcji, a tylko tam na początku, mówiłam o swoich podejrzeniach. Gdy pojawił się kryzys i w końcu powiedziałam o swoich problemach pierwszemu wykładowcy wysyłając do niego emaila, odpowiedź dostałam w ciągu godziny, bardzo wspierającą, zachęcającą bym wróciła na zajęcia. Nie spodziewałam się tak pozytywnej reakcji. Ogólnie na moim wydziale nie spotkałam się z ani jedną reakcją, na jakie żaliły się osoby w spektrum w czytanych przeze mnie książkach i artykułach. Miałam po prostu szczęście. Ból reakcji poczułam, gdy wyszłam z informacją poza wydział, do ludzi znanych mi już wcześniej, do znajomych i przyjaciół, do dalszej rodziny. Czyli do ludzi, których znałam od lat i które znały mnie od lat. Na pierwszą osobę, której się ujawniłam, wybrałam wg mnie najbardziej empatyczną osobę spośród moich znajomych. Nigdy nie widziałam, by ta osoba choćby w minimalnym stopniu zachowała się niewłaściwie wobec kogokolwiek, zawsze wspierająca, unikająca konfliktów, łagodząca wszystkie spory dookoła. Więc powiedziałam. I zobaczyłam zaskoczenie i usłyszałam „naprawdę? ale przecież sobie dobrze radzisz”. Niby nie ma tam niczego złego, a jednak to zaskoczenie i niedowierzanie zabolało, i to bardzo. Bo to niedowierzanie sugerowało, że ja sobie wszystko wymyśliłam, jakby nie istniało to, co czuję, moje problemy o których chcę powiedzieć. A potem kolejna osoba i kolejna reakcja, i kolejna... I mimo że tych ludzi i ich reakcji było już wiele, to za każdym razem bolą. Tak samo jak tym pierwszym razem. Ból związany z reakcją otoczenia nie dotyczy tylko spektrum autyzmu, to też reakcja na moje ADHD, a ściślej podtyp ADD. Ostatnio przekonałam się o tym w moje urodziny gdy zadzwoniła do mnie kuzynka i po raz pierwszy powiedziałam komuś z dalszej rodziny. Wcześniej wiedziała tylko najbliższa rodzina. Moja mama ukrywała moje spektrum przed wszystkimi i nie chciała bym komukolwiek o tym mówiła. Ale w grudniu ona odeszła. Więc ostatnio, właśnie w urodziny, gdy ta kuzynka zadzwoniła z życzeniami, powiedziałam jej prawdę o sobie. Praktycznie całe dzieciństwo, każde wakacje spędzałyśmy razem więc znamy się bardzo dobrze, no i tylko ona z dalszej rodziny do mnie dzwoni z życzeniami. Reakcja? „Ej, nie żartuj! Ty ADHD? Taka oaza spokoju? Żarty sobie robisz...”. A potem poleciał cały festiwal bólu, bo przecież „wszyscy mają problem z czymśtam, bo przecież wszystkim ciężko, wszyscy cośtam i cośtam, no i ja też czegoś tam nie lubię” itp itd. Pocieszające jest tylko to, że na takie osoby jak moja kuzynka nie trafiam zbyt często.

Tu na szybko zebranych z internetów kilka takich sprawiających ból tekstów: Nie wyglądasz na kogoś w spektrum – tak szczerze mówiąc to wyglądam, ale zwykły ludzik nie jest w stanie tego zauważyć bo nie ma zielonego pojęcia o tym, czym jest spektrum :) Skoro masz autyzm, to pewnie jesteś geniuszem – no właśnie, geniuszem, dlatego tego nie słyszałam, bo geniusz zarezerwowany jest jak wiadomo dla płci niepięknej ;) Nie przesadzaj – zawsze przesadzam, ze wszystkim, wg wszystkich... Przestań wymyślać – ech, tego to nawet nie wiem jak skomentować... Kiedyś to nie było autyzmu i każdy jakoś żył – autyzm był, tylko zwykli ludzie nie mieli o tym pojęcia... Ale przecież wydajesz się normalny – no tak, wydaję się, z naciskiem na „wydaję się”, bo dziwnym zbiegiem okoliczności godzinę później słyszę czy nie mogłabyś chociaż przez 5 minut zachowywać się normalnie... To tylko wymówka do bycia niegrzecznym – o tak, bo ja o niczym innym nie marzę, tylko o tym by być niegrzeczną, zawsze i wszędzie :P Czyli nie czujesz emocji? Więc nie masz empatii? – nie potrafię prawidłowo rozpoznać emocji, nie potrafię okazać empatii – ale w środku wszystko jest, a emocje to mnie wręcz rozwalają... Trochę tu sobie śmieszkuję, ale to taki śmiech jak poczucie humoru osób ukrywających swoją depresję.

Na koniec zostawię jedno, które boli mnie szczególnie czyli „wszyscy jesteśmy trochę w spektrum”. Nie, nie wszyscy! Twierdzenie, że wszyscy są trochę w spektrum, jest tak absurdalne, że za każdym razem jak to słyszę to opadają mi i ręce i cycki i wszystko. I nie potrafię w żaden sposób zareagować. To ostatnie często pojawia się w połączeniu z twierdzeniem, że kiedyś nie było autyzmu, też totalnym absurdem.

No i najważniejsza rzecz o której zapomniałam – zawsze najbardziej boli, gdy słyszy się tego typu rzeczy od bliskiej osoby.

O tym dlaczego nie wszyscy są w spektrum, nawet tylko trochę, może kiedyś napiszę, ale już nie dziś. Na dziś to już dla mnie zbyt wiele emocji...

hallo welt!

Der sechsseitige Gefahrenwürfel sorgt für Bedrohungen und verwaltet Ressourcen wie Licht, Rationen und Zeit. Er ist eine Spielmechanik, die den Spielfluss vorwärtstreibt und sicherstellt, dass auf Entscheidungen Konsequenzen folgen, während der Schreibaufwand niedrig gehalten wird.

Lass zum Beginn einer Runde einen Gefahrenwürfel werfen. Während einer Runde können Spieler*innen eine volle Aktion ausführen. Die allgemeine Belegung des Gefahrenwürfels ist:

1	2	3	4	5	6
Rückschlag	Erschöpfung	Verbrauch	lokale Veränderung	Wahrnehmung	Vorteil

Gefahrenwürfel Interpretationen

W6	Ergebnis	Interpretation
		Zuflucht (Siedlung/ Stadt)
1	Rückschlag	Begegnung (regionale Tabelle) oder Unglück (siehe unten)
2	Erschöpfung	Mangel (1 Medizin, 2-3 Dürre, 4-5 Hungersnot, 6 Vertrauen)
3	Verbrauch	Verbrauche einen oder mehr Zustände der Zuflucht
4	lokale Veränderung	Jahreszeit schreitet voran
5	Wahrnehmung	Vorahnung auf kommende Katastrophe
6	Vorteil	Volle Erholung
		Wildnis
1	Rückschlag	Begegnung (regionale Tabelle) oder Straßen/Brückensperrung
2	Erschöpfung	Rast und Verbrauch einer Ration p.P oder 1 TP Schaden
3	Verbrauch	Wildnisresource wird verbraucht (z.B. Nahrung verfällt, Orientierung geht verloren)
4	lokale Veränderung	Wetterumschwung
5	Wahrnehmung	Spur oder Hinweis auf die nächste Begegnung
6	Vorteil	freie Runde
		Dungeon
1	Rückschlag	Begegnung (Zonentabelle)
2	Erschöpfung	Rast und Verbrauch einer Ration p.P oder 1 TP Schaden
3	Verbrauch	Dungeonresource wird verbraucht (Licht, Orientierung)
4	lokale Veränderung	Dungeon verändert sich (oder sonstige lokale Veränderung)
5	Wahrnehmung	Spur oder Hinweis auf die nächste Begegnung
6	Vorteil	freie Runde
		Kampf
1	Rückschlag	Gegner sind zuerst dran oder zusätzliche Begegnung
2	Erschöpfung	1 TP Schaden, wenn im Nahkampf
3	Verbrauch	Kampfzustände werden entfernt (Licht, Brennen, usw.)
4	lokale Veränderung	Veränderung des Kampfplatzes (oder sonstige lokale Veränderung)
5	Wahrnehmung	Spur oder Hinweis auf die nächste Begegnung
6	Vorteil	freie Runde

• Katastrophen: (1W6): 1 Invasion, 2 Aufstand, 3 Feuer, 4 Erdbeben, 5 Überschwemmung, 6 Asteroideneinschlag
• lokale Veränderungen im Dungeon (1W6): 1 Hindernis, 2-3 Tür öffnen/verschließen, 4-5 Wassereinbruch/-umleitung, 6 Geheimnis offenbaren
• Benutze deinen gesunden Menschenverstand: ignoriere Ergebnisse, die keinen Sinn ergeben
• Zeit sollte abstrakt bleiben: zu sehr ins Detail zu gehen ist die Mühe nicht Wert

Runden und Zustände

Runden bilden Aktionen ab, die im gegenwärtigen Kontext relevant sind, wie einen schier endlosen Sumpf zu erkunden. Zustände sind anhaltende Einflüsse oder Aspekte, wie die Erschöpfung von Abenteurer*innen. Zustände können Gebiete, Gruppen oder Individuen betreffen. Wie streng Zustände nachverfolgt werden, ist eine Frage des Stils. Token können dabei helfen. Die folgenden Listen von Runden sind als Vorschlag gedacht und erheben keinen Anspruch auf Vollständigkeit. Improvisiere weitere, die du für passend hälst.

Zufluchtsrunden bilden mehrere Tage oder Wochen ab, die zur Rast und Erholung genutzt werden.

• freie Zufluchtsrunden: Stufenaufstieg, Zaubervorbereitung, Erholung, Rekrutierung, Vorräte aufstocken
• volle Zufluchtsrunden: Herstellung, Ausrüstung, Schreibarbeiten, Nachforschungen
• Zufluchtszustände: Fluch, Hungersnot, Seuche, Mangel, Belagerung, Winter

Wildnisrunden bilden die Zeit ab, die für das Reisen und Lagern aufgewendet wird, ca. ein Tag und Nacht pro Runde. Um eine Wildnisrunde abzuschließen, muss eine Ration verbraucht oder Erschöpfung* in Kauf genommen werden, zusätzlich zum Werfen eines Gefahrenwürfels.

Wenn Charaktere zu Beginn einer Wildnisrunde bereits erschöpft sind, erhalten sie eine geringe Verletzung (1 TP). Bestimme zufällig, ob Rückschläge tagsüber oder nachts passieren.

• freie Wildnisrunde: ein Meilenstein oder markantes Landschaftsmerkmal wird entdeckt, die Umgebung kann erforscht werden
• volle Wildnisrunde: Reise in angrenzendes Gebiet, Suche, Erkundung, Jagen, Spurenlesen
• Wildniszustände: erschöpft, verirrt

Verirrt: Ein Weiterkommen ist nicht mehr möglich. Es muss ein Meilenstein oder anderes Landschaftsmerkmal erfolgreich gesucht werden, um den Zustand zu beseitigen.

Dungeonrunden bilden die Erforschung eines Bauwerks ab und sind zwischen mehreren zehn Minuten bis mehren Stunden lang, was eine sorgfältige und vorsichtige Erforschung eines feindseligen Ortes abbildet.

• freie Dungeonrunde: unter einen Teppich schauen, eine unverschlossene Tür öffnen, einen Hebel bedienen
• volle Dungeonrunde: klettern, eine Tür aufbrechen, in das nächste Gebiet vorrücken, ein Schloss knacken, suchen
• Dungeonzustände: Kerzenlicht, Fackellicht, Belastung

Kampfrunden bilden taktische Aktionen ab, die nur Sekunden bis Minuten dauern

• freie Kampfrunde: Kommandos geben, Gegenstand fallen lassen
• volle Kampfrunde: schießen, Zauber sprechen, zuschlagen, werfen, zurückziehen
• Kampfzustände: brennend, verteidigt, festgehalten, niedergeschlagen

Notizen und Weiterführendes

• Für Belastung kann ein slotbasiertes Inventar genutzt werden, z.B. ein Gegenstand für jeden Stärkepunkt.
• Lokale Veränderung lassen sich am besten realisieren, wenn Aspekte entworfen werden, die zwischen verschiedenen Zuständen wechseln können (Anm. d. Ü.: Jahreszeiten, Wechsel von Sommer zu Herbst)
• Gefahrenwürfel für Kampfrunden können Initiative ersetzen

---

2012-09-16	http://www.necropraxis.com/2012/09/16/abstracting-missiles/
2013-04-10	http://www.necropraxis.com/2013/04/10/solipsistic-hexes/
2014-02-03	http://www.necropraxis.com/2014/02/03/overloading-the-encounter-die/
2014-05-22	http://www.necropraxis.com/2014/05/22/proceduralism/
2014-12-23	http://www.necropraxis.com/2014/12/23/hazard-system-v0-2/
2015-02-09	http://dungeonofsigns.blogspot.com/2015/02/luceat-lux-vestra-making-light.html
2016-07-22	http://www.necropraxis.com/2016/07/22/tactical-hazard-die/
2016-09-19	http://www.necropraxis.com/2016/09/19/let-it-ride-or-push-your-luck/
2017-06-11	http://www.paperspencils.com/2017/06/11/the-haven-turn/

---

Released under the Creative Commons Attribution 3.0 Unported license. Typeset using Pandoc and LaTeX .

Attribution: Necropraxis Productions Hazard System v0.3 (2017) http://www.necropraxis.com/hazard-system/

19.03.2025

Taki trochę roboczy wpis (głośno myślę), bo coraz bardziej zaśmiecam to miejsce takimi krótkimi formami, których w ogóle nie miało tu być. Nigdy wcześniej w mojej głowie takowe formy nie pojawiały się. Nie pojawiała się też myśl, żeby takie coś tworzyć. Jeszcze do niedawna pisałam tylko pamiętniki. bezsilność przepisałam tutaj tylko dlatego, że usunęłam swoje socjalmediowe konto i chciałam, żeby gdzieś został po tym ślad, bo nigdy wcześniej czegoś podobnego nie napisałam. Pierwotnie bezsilność pojawiła się właśnie na moich socjalmediach, 8 sierpnia, jako... no właśnie, w zasadzie nie wiem jako co... Chyba wiadomo w jakim byłam stanie i chyba nie dziwi, że tydzień później usunęłam swoje smkowe konto. Później tam wróciłam, jak rzadko kiedy, ale teraz nie o tym, to inna bajka...

A wracając do tematu, to miało być jednorazowe tylko, bo wydarzyło się raz. A teraz zdarza się tego więcej... i nie wiem co mam z tym robić. Wczoraj wieczorem znowu się coś do głowy przypałętało i nie chciało odejść, więc znowu coś jest. No i właśnie, gdzie by to wrzucić, bo tutaj to chyba nie jest miejsce, tu miało być o czymś innym. Chociaż w zasadzie to nie jest o czymś innym, to nadal o tym samym, o mnie, ale inaczej. Taka migawka emocji i myśli, jak utrwalona na fotografii chwila...

To co już tu jest, te krótkie wpisy, to już tu zostanie, ale myślę, gdzie by tu jednak wyemigrować z tym, co się jeszcze może pojawić. I znając siebie, jak znajdę już miejsce, jakieś rozwiązanie, i tam wszystko przepiszę i dodam to jedno nowe, to w mojej głowie nastąpi cisza... i skończą się migawki, jak kończy się klisza (błona) fotograficzna w aparacie...

edit: wszystko krótkie poszło tu: https://publish.ministryofinternet.eu/infinitka/

Schurk*innen oder Dieb*innen, sind wohl die DND Klasse, die im Laufe der Jahre, die meisten Änderungen durchgemacht hat. Angefangen beim Namen.

Der “Dieb” in B/X, Retroklonen und vielen OSR Systemen ist eine hoch spezialisierte Klasse, die definiert ist durch ihre Fertigkeiten. Damals die einzige Klasse, die überhaupt spezielle Fertigkeiten hatte, nämlich Schlösser Öffnen, Fallen Entfernen, Taschendiebstahl, Schleichen, Fassadenklettern, Verstecken und Lauschen.

Dieb*innen waren keine der originalen Klassen aus ODND, sondern kam erst mit der Greyhawk Erweiterung. Für die “Erfindung” der Klasse gilt es Darrold Wagner und Gary Schwitzer zu danken, welche diesen Dank von Gary Gygax leider nie erfahren haben. Mehr zur Geschichte der Diebesklasse ist in diesem sehr informativen Video zu finden.

Diese Dieb*in der Originalen bis zur B/X-Version war gut dafür geeignet, um, nun ja, eine*n Dieb*in zu spielen. Weder war sie sehr kampftauglich, ausgestattet mit denselben oder nur etwas besseren Trefferwürfeln im Vergleich zu Magier*innen, noch konnte sie zaubern (bis es möglich wurde, Zauber von Schriftrollen zu wirken).

Mit dem Fortschreiten der Versionen kam den Dieb*innen weitere Rollen hinzu. Sie blieben weiterhin Spezialist*innen für besondere Aufgaben, auch wenn diese nicht unbedingt immer etwas mit langfingerigem Handwerk zu tun hatten. Weiterhin wurde die Rolle im Kampf verstärkt, mit Fokus auf hinterhältige Angriffe und leichte Waffen. Damit kam auch die Namensänderung, erst als Unterklasse des Rogue oder Schurken, später die Änderung Klassenbezeichnung an sich.

Der “Schurke” aus 5e ist in erster Line ein “Damage Dealer”, wenn man diesen Begriff aus Computerrollenspielen heranziehen will. Ähnlich den Magier*innen hält er wenig aus (wenn auch wesentlich mehr als diese oder der Dieb*innen in ODND), kann aber potenziell einen hohen Schaden anrichten. Klassische Diebesfähigkeiten sind eher nebensächlich.

Soviel zum Dieb*in/Schurk*in in DND. Was macht nun Beyond the Wall anders?

Im Gegensatz zu anderen Retroklonen/ OSR-Systemen, haben sich die Macher*innen von Beyond the Wall nicht dazu entschieden, einfach die ODND oder B/X Diebesklasse zu kopieren. Sie haben Schurk*innen als eigenständige Klasse eingeführt, ohne sie zu einer Kampfmaschine àla 5e zu machen.

Als Hommage an die Oldschool-Dieb*innen, leveln auch die BtW-Schurk*innen schneller als alle anderen Klassen, haben die besten Rettungswürfe und die höchste Initiative. In Anlehnung an 5e besitzen sie allerdings keine festgelegte Fertigkeitsliste (wobei sie mehr Fertigkeiten als andere Klassen erhalten) und sind mittelprächtig, was die Trefferpunkte angeht. Außerdem erhalten sie mehr Schicksalspunkte (die Metawährung oder Gummipunkte in BtW), um sich und andere vor dem Tod zu retten oder Proben neu zu würfeln.

Ist es also einfach ein Mix? Eindeutiges Jein. Von allen drei Klassen sind die Schurk*innen in BtW nichts Besonderes. Ja, sie haben mehr Fertigkeiten, aber die haben die anderen Klassen auch. Sie haben einen mittleren Trefferwürfel, können nicht zaubern und haben auch keine speziellen Fähigkeiten, die ihnen ansonsten im Kampf zum Vorteil gereichen (kein backstab). Das klingt jetzt natürlich sehr negativ. Was können die Schurk*innen jetzt eigentlich?

Antwort: Alles. Erdenklich. Andere.

Schurk*innen in BtW sind mehr eine Charakterschablone, mit der sich jegliche Art von Charakter*innen abbilden lässt, der kein*e strikte*r Zauberwirker*in oder Kämpfer*in ist. Das zeigt sich auch in den Charakterbüchern. Klar gibt es die klassischen Dieb*innen, aber auch Waldläufer*inne, Schausteller*innen und natürlich die Bindestrichcharaktere. Denkbar wären auch ein Gelehrte, Gaukler*innen, Schwindler*innen, Falschspieler*innen, Erfinder*innen, Geschäftsleute und viele mehr.

Beyond the Wall hat es geschafft Schuk¸*innen von seiner ursprünglichen Rolle, als Dieb, zu trennen, ohne ihn in eine neue zu pressen. Er ist eine flexible Charaktersandbox für Spielende, um sich kreativ auszutoben.

Der*die klassische Dieb*in war schon immer meine Lieblingsklasse, ob in Computer- oder Rollenspielen. Aber der*die BtW-Schurk*in hat hohes Potenzial ihnen den Rang abzulaufen.

Seit gestern nacht ist das OSgrid offline. Und es wird auf unbestimmte Zeit offline bleiben. Mit etwas Verspätung hat das OSgrid die offizielle Verlautbarung nun auch ins offizielle Blog gestellt. Wie könnte es anders sein – der Grund ist immer noch der malade Asset-Server.

Im OSgrid dampft die Kacke ja schon länger, was den Asset-Server angeht. In den letzten Jahren hat es mehrere Versuche gegeben, das Problem zu beheben. Umzug auf stärkere Hardware. Andere Organisation. Danach kamen verschiedene Versuche, den Asset-Server irgendwie zu reparieren oder zu optimieren. Jeweils, um mehr Leistung rauszukitzeln. Brachte alles nichts.

Im Gegenteil: Mit jedem Umzug gingen Assets kaputt. Immer wieder hieß es: „Ja, die nächsten Monate müßt ihr damit leben, daß Assets nicht zur Verfügung stehen werden. Das ist ein Nebeneffekt. Aber danach wird alles tutti sein.“ Ein „danach“ gab es aber nie, denn jede Maßnahme endete mit mehr dauerhaft kaputten Assets.

Anfang Februar war dann klar: Was dem Asset-Server zu schaffen macht, sind die Unmengen an Assets, die sich seit 2007 angesammelt haben. Zum einen, so schätzten die Admins, werden mindestens 60% davon eh nicht mehr gebraucht. Zum anderen waren nicht wenige Assets eh kaputt. Und an genau diesen kaputten Assets blieb der seit Monaten laufende Reparaturprozeß ständig hängen, so daß er noch Jahre hätte laufen müssen, obwohl er eigentlich bald hätte durch sein müssen.

Das, so stellte sich heraus, ließ sich realistischerweise nur auf eine Art lösen: indem der Asset-Server einmal komplett leergeräumt und anschließend von den aktiven Nutzern wieder per IARs und OARs befüllt wird. Zum Putzen sollte das OSgrid etwa eine Woche offline bleiben. Die Gridbewohner sollten also zum einen ihre – ohnehin samt und sonders extern angehängten – Sims als OARs und zum anderen ihre Inventare als IARs sichern. Wer kein Land hat, konnte auf mindestens einer speziell dafür vorgesehenen Sim, die täglich gesichert wurde, Boxen aufstellen mit Sachen, die erhalten bleiben sollten.

Erst hatten die Leute etwa vier Wochen Zeit. Dann stoppte man die Ankündigung, um die Maßnahme noch einmal zu überdenken. Dann nahm man den Stop zurück und gab den Leuten sechs Wochen.

Von da an ging es mit dem OSgrid noch schneller bergab. Ich weiß nicht, ob es daran lag, daß etliche Nutzer sich gleichzeitig komplette Inventare mit zigtausend Objekten drin – von denen wahrscheinlich etliche oder gar alle wiederbeschaffbar wären und der Rest zur Not zu einem Avatar in einem anderen Grid ausgelagert werden könnte – als IARs rausschreiben wollten.

Jedenfalls luden Objekte und Texturen im OSgrid auf einmal fürchterlich langsam. Noch dazu stürzte das OSgrid auf einmal praktisch täglich ab. Und nach jedem Crash und Neustart waren mehr Assets kaputt. So manch ein IAR-Export lief nicht mal komplett durch, bevor das Grid wieder abstürzte und wieder mehr Assets kaputtmachte. Im Grunde waren alle Versuche, Content aus dem OSgrid zu sichern, zunehmend zwecklos, weil der Content mit großer Wahrscheinlichkeit eh im Eimer war.

Mir selbst war es kürzlich passiert, daß ich beim Login feststellte, daß alles, was an meinen OSgrid-Jupiter angehängt war, nicht mehr funktionierte. Alles. Den Body konnte ich aus einer Box holen, in der er noch intakt war. Aber die Haare waren eingestellt, die konnte ich nicht einfach aus einer Box holen. Und die Brille war nicht nur eingestellt, sondern modifiziert. Die mußte ein anderer Jupiter aus dem Hypergrid vorbeibringen.

Am vorgestrigen Montag war ein Punkt erreicht, wo selbst IARs, die die Admins exportierten, so kaputt waren, daß sie unbrauchbar waren. Das ganze OSgrid war im Grunde derartig instabil geworden, daß sie keine andere Wahl hatten, als das Grid von jetzt auf gleich offline zu nehmen.

Jetzt sind noch aufwendigere Sanierungsmaßnahmen anberaumt worden. Der Asset-Server wird früher oder später wahrscheinlich sowieso geputzt werden. Aber die Admins planen jetzt wohl auch einen aufwendigen Totalumbau des Asset-Server, um ihn zuverlässiger zu bekommen. Was genau sie da vorhaben, geht aus der Ankündigung nicht so wirklich hervor.

Auf jeden Fall ist wohl mit einer Auszeit von dem einen oder anderen Monat zu rechnen.

Wer sich jetzt ärgert, keine Sicherungen nach der Ankündigung gemacht zu haben: Mal ehrlich – je später ihr die gemacht hättet, desto kaputter wären die jetzt. Idealerweise solltet ihr ein ganzes Sortiment an noch älteren Sicherungen haben aus Zeiten, als noch nicht soviel im OSgrid kaputt war.

Und die beste Sicherung ist immer noch, seine Sachen nicht nur bei einem einzigen Avatar in einem einzigen Grid im Inventar zu haben.

#OpenSim #News