zamęczona życiem próbuję spać lecz ciało odmawia spragnione tak ciepłego dotyku, muśnięcia warg bliskości kogoś, kto kocha jak ja
więc tonę w myślach, że jesteś tu muskam swe ciało, czuję Twój ruch ten dotyk i ciepło i szept czułych słów aż nagła rozkosz pozbawia mnie tchu
me ciało pulsuje, gorące tak zmęczone życiem już może spać...
żyję z dnia na dzień nie wiem po co chyba tylko dlatego że muszę bez żadnej przyczyny bez żadnego sensu tak po prostu zjawiłam się jestem i tylko czekam aż zniknę
a skoro przestał padać deszcz a ciemne chmury rozwiał wiatr to proszę Słońce ogrzej mnie chcę poczuć ciepło mocno tak
bo tyle lat już w mroku żyłam i tyle lat się ciągle kryłam i tyle lat wciąż uciekałam że tylko cudem to przetrwałam
znowu straciłam do życia chęci z powodu zwykłej ludzkiej niechęci bo żarty przecież nie mogą ranić więc po co trzymać się jakichś granic
a dla mnie nie jest kwestią wyboru że nie dostrzegam skrytego humoru że widzę tylko co napisane a nie co między wierszami tkane
otoczona ciemnością czekam na wschód Słońca próbuję się jakoś ogrzać ale sama nie potrafię w strachu, po omacku szukam wyciągam przed siebie rękę wokół mnie tylko pustka a Słońce nie nadchodzi jakby czas się zatrzymał i ciemność i chłód
spadłam z rowerka już trzeci raz tym razem szybciej od razu gdy tylko ruszyłam nie wiem czy jechać dalej nie wiem czy to dobra droga nic już nie wiem leżę więc i czekam aż minie ból może kiedyś wstanę zostawię rower i dalej przez życie pójdę pieszo
nie ma Nas bo Nas nigdy nie było zawsze byłeś tylko Ty nie ja, i nie My bo My, dla Ciebie nigdy nie istniało
umieram codziennie powoli każdego dnia po kawałku boli każda odchodząca cząstka mnie śmierć jest nieodwracalna i nieunikniona
jestem skończona
kiedyś zniknę tak całkowicie dobrze o tym wiem zgaśnie ten osatni tlący się jeszcze płomyczek i będzie mi wszystko jedno
wróciłam do ludzi bo mówili mi, że teraz jest inaczej bo mówili mi, że świat się zmienił bo mówili, mówili, mówili... ale to nieprawda co mówili bo aby świat się zmienił muszą się zmienić ludzie a ludzie wokół mnie wciąż ci sami teraz są jedynie trochę starsi
jak uciec od deszczu by nie wkroczyć na burzowy szlak jak uciec od deszczu by już nie wsiąkać w wodę tak jak uciec od deszczu by poczuć ciepły Słońca blask jak uciec od deszczu, jak... gdy w głowie hula tylko strach a wiatru we włosach ciągle brak